KINEZYTERAPIA

Leczenie ruchem, gimnastyka lecznicza. Podstawą tej dziedziny fizjoterapii są ćwiczenia ruchowe. Ruch staje się środkiem leczniczym, mającym wpływ na cały organizm. Zadaniem kinezyterapii jest maksymalne usunięcie niesprawności fizycznej i przygotowanie do dalszej rehabilitacji, np. społecznej.
Kinezyterapia dzieli się na miejscową i ogólną. Miejscowa - dotyczy bezpośrednio narządu zmienionego chorobowo, składają się a nią:

• ćwiczenia bierne - wykonywane przez kinezyterapeutę lub aparat CPM (Continuous Passive Motion - ciągły bierny ruch) bez czynnego udziału chorego;
• ćwiczenia izometryczne - czynne napinanie mięśni bez zmiany ich długości;
• ćwiczenia czynno-bierne - ruch wykonywany jest biernie natomiast pacjent czynnie rozluźnia mięśnie;
• ćwiczenia samowspomagane - pacjent siłą mięśni kończyny zdrowej wspomaga pracę osłabionych mięśni;
• ćwiczenia w odciążeniu - wykonywanie ruchu przy odciążeniu ćwiczonego odcinka ciała;
• ćwiczenia czynne;
• wyciągi;
• ćwiczenia synergistyczne;
• ćwiczenia oddechowe.

Ogólna - składa się z ćwiczeń części ciała nie objętych chorobą:

• ćwiczenia ogólnokondycyjne;
• ćwiczenia gimnastyki porannej;
• ćwiczenia w wodzie;
• sport inwalidów.

Kinezyterapia stosowana jest w schorzeniach i dysfunkcjach narządu ruchu, w zespołach bólowych kręgosłupa, po zabiegach operacyjnych, po udarach mózgu, po zawale serca, a także w okresie ciąży jako przygotowanie do porodu.

Metody kinezyterapeutyczne: METODA McKenzie, NDT-Bobath, Metoda Vojty, PNF-Prioproceptive Neuromuscular Facilitation (M. Knott Concept), Metoda Kaltenborn-Evjenth.